Χώρος συνάντησης για όσους αγαπούν να διαβάζουν και να γράφουν!
|
|
|
|
e-mail : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Με αφορμή την αλγεινή επέτειο συμπλήρωσης 25 ετών από το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» (γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)
ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ χρόνια. Ογδόντα νεκροί κι ένα μικρό αγοράκι, που κεριά γενεθλίων δε πρόλαβε να σβήσει στην τούρτα της ζωής του. Μαύρο κύμα το άρπαξε από τα χέρια της μάνας κι άφησε τη γιαγιά να εκλιπαρεί το θεό να ανταλλάξει τη ζωή της, με τη δική του…
Κατακλυσμοί. Κοινωνικοί καταποντισμοί......
Στα στενά δρομάκια των παιδικών μας αναμνήσεων, ευλάβεια κι ελπίδα μοσχοβολούσαν τα μωβ ολάνθιστα δέντρα της πασχαλιάς.....
Το πρόσωπό της έλαμπε από χαρά. Ήταν για πρώτη φορά στη ζωή της, ερωτευμένη. Στα δεκαέξι, ο έρωτας είναι καταχνιά, αντάρα, φως στο σκοτεινό κυκλάκι της ίριδας, λουλούδια στα μαλλιά, φτερά στα πόδια, πεταλούδες με πλουμιστά φτερά που χοροπηδούν στο στομάχι. Είναι χαμόγελα δίχως λόγο, ονειροπόληση με το βλέμμα να ξεχύνεται από το ανοιχτό παράθυρο και να παγιδεύεται στο λάγνο φως του πρωϊνού που χρυσαφώνει το λιμένα Βαθέος, τραγούδια που αστραποβολούν στου μυαλού τις κυψελίδες, αφηρημάδα την ώρα των μαθηματικών κι ώρες ατέλειωτες το πρωί μπροστά στον καθρέφτη, με περισσή σπουδή να στρώσει το μαλλί…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πριγκίπισσα. Ξανθομαλλούσα και ροδομάγουλη. Ψηλή και λυγερή. Πεντάμορφη.
«Πάρε με, όταν φτάσεις...» έγραφε η δύσμοιρη μάνα στο βλαστάρι της, με εκείνη την ανησυχία που καταλαμβάνει τους γεννήτορες, όποτε η ζωή μπαίνει στις ράγες μιας κρατικής μηχανής που βραδυπορεί ή ολιγωρεί.
Είναι παράξενα τα τάματα των ναυτικών και οι βρισιές τους αλλόκοτες πολλές φορές για όσους η αλμύρα δεν άγγιξε....
Οι καιροί φύσηξαν και πάλι, δυστυχία κι απώλειες.
Γεννήθηκα μέσα σε μια συντριβή....
Ένα απλό, παλιακό, μπλε τετράδιο....
