Με αφορμή την αλγεινή επέτειο συμπλήρωσης 25 ετών από το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» (γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)
ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ χρόνια. Ογδόντα νεκροί κι ένα μικρό αγοράκι, που κεριά γενεθλίων δε πρόλαβε να σβήσει στην τούρτα της ζωής του. Μαύρο κύμα το άρπαξε από τα χέρια της μάνας κι άφησε τη γιαγιά να εκλιπαρεί το θεό να ανταλλάξει τη ζωή της, με τη δική του…
Ξεμεινεμένες οι μνήμες. Σα λίγο αλάτι, στην άκρη της γλώσσας. Λες και ψάχνει την πληγή, να την κάνει ξανά να τσούξει.
Καράβια-πλωτά φέρετρα αλώνιζαν στο Αιγαίο και το θανατικό, έπαιζε για καιρό κρυφτούλι με τους ανυπεράσπιστους νησιώτες. Στο ναυάγιο, κόλλησε τόσες ψυχές σαν όστρακα χωρίς μαργαριτάρι στις ανήλιαγες καμπίνες του ΣΑΜΙΝΑ... Εξπρές στα βάθη του μεσονυκτίου, μεσοπέλαγα.
Τρέμουλο, ρίγος και θρήνος βαρύς εκείνο το βράδυ στη Σάμο και την Ικαρία. Πως να αντέξεις, πως να περιγράψεις τόση οδύνη-τόσο χαμό… Πως να μη σε αγγίξει η απόλυτη απόγνωση στα μάτια εκείνων που έψαχναν τους ανθρώπους τους και τους έβρισκαν μέσα σε μαύρες σακκούλες.
Οι πληροφορίες κατέφθαναν σωρηδόν στα δημοσιογραφικά γραφεία, ετερόκλητες. Οι τραγικές αλήθειες τόσο ανείπωτα απίστευτες, που έμοιαζαν ψέμα. Οι ελπίδες διάσωσης, αληθοφανώς αναγκαίες, για να αφήνουν στους απελπισμένους ένα φινιστρίνι ανοιχτό στη μοίρα.
Ψαράδες της Πάρου, δυνάμεις ΕΜΑΚ, λιμενικοί, συνταξιδιώτες, εκείνος ο στρατιώτης που έσωσε τόσους, μα δε σώθηκε ο ίδιος. Άλλοι, που έζησαν μια ζωή γεμάτη εφιάλτες Άνθρωποι γιγαντιαία μαχόμενοι για να ανασύρουν εκείνες τις ζωές που κάποιοι καταβύθισαν με την πάγια εγκληματική αδιαφορία για τους νησιώτες, εν μέσω πολλαπλών συναλλαγών.
Σοροί, γοεροί τελευταίοι αποχαιρετισμοί, οδυνηρές εμπειρίες, πνιγμένα μάτια και ψυχές. Ιστορίες όπου η μόνη διαθέσιμη για τους ναυαγούς «λέμβος» πάνω στο σαπιοκάραβο, ήταν εκείνη που ο μαύρος περαματάρης έλαμνε στα νερά της Αχερουσίας…
Οι «πόρτες» της Πάρου. "Πόρτες" που έκλεισαν για πάντα και σφάλισαν με μαύρο, 81 πόρτες σπιτιών στη Σάμο.
Είκοσι πέντε χρόνια και πόσα ακόμη πριν, ζούμε την καταβύθιση ενός κράτους με πάγια ανικανότητα να διαχειριστεί κάθε έκτακτη κατάσταση, κάθε κρίση. Ένας μηχανισμός που «έμπαζε» και μπάζει από παντού νερά και δεν είχε (δεν έχει…), «γρήγορα αντανακλαστικά». Με «καπεταναίους» που χαζεύουν «μπάλα» κι αφήνουν το κάθε λογής τιμόνι, στα χέρια των αδαών και των «δεύτερων»… Με τους «δεύτερους» είτε από ανικανότητα, είτε από αδιαφορία, να χρεώνονται τόσες χαμένες ζωές...
Κάποτε, μας έπνιγαν μέσα στα πλοία της γραμμής. Πριν δυό χρόνια πέταξαν εκείνον το πιτσιρικά στο λιμάνι του Πειραιά γιατί ήταν τάχα μου ”ένας τρελός”… Στο Μάτι, έπνιγαν τις κραυγές των ανθρώπων που καίγονταν, μέσα σε ανακοινώσεις για δήθεν τάχα μου "συντονιστικά κλιμάκια". Στα Τέμπη, πνίγηκε ο πόνος τόσων γονιών μέσα στα χώματα, ανακατεμένα με εξαυλωμένα ανθρώπινα μέλη. Άπνοοι ακόμη, χωρίς οξυγόνο δικαιοσύνης, αναζητώντας την αλήθεια και το δικαίωμά τους να μάθουν το ΓΙΑΤΙ έχασαν τα παιδιά τους.
Πνιγμένοι. Σε δυστυχήματα, πυρκαγιές, κατολισθήσεις και πλημμυρίδες. Σε προβλήματα επιβίωσης και διαβίωσης. Με ελπίδες που σαπίζουν μέσα στο γενικευμένο λασπουριό και τα σαπρόφυτα που λυμαίνονται το βίο.
"Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο" δήλωνε με πολιτικό θράσος και εμφορούμενη την αλαζονεία του ρόλου του, ο τότε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, μη έχοντας καν τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθεί!
"Η έρευνα για το θάνατο του 20χρονου ναυτικού δεν θα σταματήσει μέχρι να βρεθούν οι αιτίες σύνθλιψής του από την πόρτα του Νήσος Χίος" δηλώνουν σήμερα οι αρμόδιοι. Τελικά, σε αυτήν την έρμη χώρα, στο κάθε συμβάν που εξεγείρει την κοινή γνώμη, υπόσχονται όλοι οι ηγητορίσκοι πως το… «μαχαίρι στο κόκκαλο» θα φτάσει. Έλα μου όμως που πάντα αυτή η λεπίδα πιάνει και στομώνει στο… λίπος!
Είκοσι πέντε χρόνια από εκείνη τη νύχτα με τους ογδόντα και έναν, πνιγμένους. Ο κρατικός μηχανισμός, απίστευτα βραδυπορών και ασθμαίνων, εξακολουθεί να κινείται νωχελικά στα «έκτακτα περιστατικά», μα τάχιστα στα «εισπρακτικά». Στα επιβαλλόμενα πρόστιμα, στους ελέγχους, στα χαράτσια που τρώνε κατακέφαλα οι μικρομεσαίοι κι οι μισθωτοί, στις αλυσιδωτές υπέρογκες αυξήσεις των αγαθών. Κι σε όλο αυτό το κύμα που πνίγει και καταβυθίζει τον οικογενειακό προϋπολογισμό, πετάνε δυο τρία ημιδιάτρητα, έκτακτα "σωσίβια", κι ο σώζων εαυτόν, σωθήτω... Εκείνοι που διαχρονικά κρατούν και νέμονται την εξουσία, παραμένουν βουτηγμένοι σε μια απολιτίκ πολιτική της εικόνας και των μαρκετίστικων συνθημάτων. Κι ανάμεσά τους, πρόσωπα που θυμίζουν στο μέσο πολίτη κάτι σκουλήκια που ξαφνικά ανέρχονται στα γυάλινα τοιχώματα του βάζου με το αλεύρι. Από εκεί μέσα, προφυλαγμένοι και καλοταϊσμένοι, ατενίζουν τον έξω κόσμο μέσα από τη διάθλαση του πλασματικού, θαυμάζοντας κυρίως την αντανάκλαση της εικόνας τους… Μα το κακό, περιγελώντας τις εξουσίες και το αλισβερίσι του χρήματος, δείχνει στους κρατούντες τη μωρία τους. Και σε μας, που διαρκώς επιλέγουμε αυτούς που μας ξεγελούν, την τι-μωρία μας.
Laus Stultitiae.
«Θε μου, τι κουφάρια ξέβρασε η επιβίωση…» έγραφε η Κική Δημουλά.
