Στην κόψη των καιρών
τα χνάρια μου ματώνω
και μες στο αίμα πνίγω
ανθρώπους και θεούς.
Χώρος συνάντησης για όσους αγαπούν να διαβάζουν και να γράφουν!
|
|
|
e-mail : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Στην κόψη των καιρών
τα χνάρια μου ματώνω
και μες στο αίμα πνίγω
ανθρώπους και θεούς.
Ιστορίες καρδιάς στο τώρα και το πριν.
Κάποτε συμβαίνει να σε μαγέψει μια ομορφιά, που δεν θέλεις να χαθεί .
Γέμισαν τα τηλεοπτικά πλατό, κουζίνες. Υπερμοντέρνες, με φωτεινά χρώματα, με λιγοστά, πάντα τακτοποιημένα αντικείμενα, Σαν να βγήκαν όλα τώρα από το κουτί! Σαν να είναι η κουζίνα ενός νιόπαντρου ζευγαριού...
Όταν σταμάτησαν να ουρλιάζουν τα τσακάλια και άρχισαν να κελαηδούν τ’ αηδόνια, αγουροξυπνημένος ο Γιάννος, δεν είχε δύναμη να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι.
Η υδροδότηση δεν είχε έρθει ακόμα στο χωριό, μα οι γυναίκες της Υδρούσσας θεωρούνταν προνομιούχες με τα κοινοτικά πλυσταριά.
Τι κι' άν γκρίνιαζα και μουτσόκλαιγα για μέρες όταν τόμαθα. Η κυρά- Δημητρούλα ανένδοτη κι' είχε ατράνταχτο λόγο για αυτό.
- Όσοι πήγαν πέρσι στην κατασκήνωση γύρισαν με κάτι μάγουλα νά! Έλεγε.
Σάμος ....μια αναδρομή.... ένας τόπος....πολλά παιδικά πρόσωπα.Ένα νοσταλγικό βίντεο - αναμνηστικό άλμπουμ.
Ήταν μια γυναίκα χωριάτισσα και μόνη. Σαλή τη λογαριάζανε.
Συνηθίζονταν από παλιά οι καντάδες στο χωριό.
Οι πρώτες που άκουσα μικρός ήταν αποχωρισμού και οδυνηρές, είχαν γλυκόπικρη γεύση.