Χώρος συνάντησης για όσους αγαπούν να διαβάζουν και να γράφουν!
|
|
|
|
e-mail : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Καθημερινά, χειμώνα - καλοκαίρι, άκουγες τα γκάπα- γκούπα, απ’ τα χτυπήματα, που έκανε, το μεγάλο και βαρύ σφυρί, του μαστρο - Νικόλα του σιδηρουργού, πάνω στο αμόνι.
Το ανεβοκατέβαζε με δύναμη, χτυπώντας το πυρωμένο σίδερο, για να το διαμορφώσει κατά πως ήθελε.
Τη σκότωσε. Γιατί ήταν γυναίκα.
Από την εποχή της Ιφιγένειας, δεκάδες «θυσιάζονται» κάθε χρόνο στο βωμό της ανδρικής επιθυμίας για πόλεμο ή κατάκτηση. Ακόμη κι η λέξη, έχει ως δεύτερο συνθετικό την «κτήση».
11 γυναίκες. Στην Ελλάδα. Στο διάστημα ενός χρόνου.
Σ έναν ουρανό μετάξι, ο κυρ Ήλιος σαν χαράξει
τα ποδάρια του ξαπλώνει, χίλιες σκανταλιές σκαρώνει
Στην αρχή νομίζεις πως απλά κουράστηκες. Η μέση που «σε τραβάει» είναι γιατί στραβοκοιμήθηκες. Ή γιατί η καρέκλα στο γραφείο είναι κουραστική κι έμεινες ώρες καθηλωμένος στη δουλειά. Μετά, σου κόβεται η ανάσα καθώς τρέχεις αλαφιασμένος να προλάβεις όλες εκείνες τις καθημερινές οικογενειακές υποχρεώσεις. Έπειτα, οι λογαριασμοί κι η εφημερίδα αποκτούν ξαφνικά «μπερδεμένα» γράμματα και για να τα δεις, πρέπει να μετακινήσεις το χαρτί στο μήκος του καρπού σου.
Μια ξεμαλλιασμένη κούκλα, που της έλειπε το ένα ροζ παπούτσι. Τα πτυχία μου, λερωμένα και μισοσκισμένα στις άκρες. Ένα λευκό χειροποίητο ζακετάκι της μικρής μου και το σεντονάκι που τη σκέπαζα μωρό. Πάνω του είχα κεντήσει με πολύχρωμες κλωστές «το γάμο της πεταλούδας». Τα χρώματα, λερά από τις κηλίδες καταστροφής, ποτέ δεν επανέρχονται στην αρχική τους λάμψη. Το ίδιο και οι μνήμες μας...
Σα φίδι ναρκωμένο για 18 μήνες, έρπει η καθημερινότητά μας στης ψυχικής συμπίεσης το νοτισμένο έδαφος. Δεν είναι μόνο η μάσκα και η ανασφάλεια για την πανδημία που δε λέει να τελειώσει. Δεν είναι μόνον ένας πρωτοφανής κοινωνικός αυτισμός κι η απομόνωση-που άλλοτε μας επιβαλλόταν κι άλλοτε την αποζητούσαμε. Είναι οι μέρες που τις κλωτσάμε να περάσουν, σαν εκείνο το παλιό πάνινο τόπι στις παιδικές αλάνες. Είναι οι στιγμές που άνευρες κείτονται σε φωτογραφίες καρφιτσωμένων χαμόγελων στα social media. Σαν πρόσωπα υποκριτών σε αρχαίες τραγωδίες με σύγχρονο θέμα και θέαμα.
Στα παιδικά μου χρόνια ζούσε στο χωριό ο μπάρμπα- Κίμων, νονός της αδερφής μου.
Φέρνει από μόνο του το δώρο της εποχής του. Αν τυχόν βρεθείς μεσημέρι στην εξοχή και μέσα στην απόλυτη σιωπή ,βιώνεις την αίσθηση της παραδεισένιας ομορφιάς του ! Διάφανο , μελένιο ρέει από τις κυψέλες του Ουρανού. Τώρα που ένας Σεπτέμβρης, χαμηλών τόνων και αγνώστων προθέσεων, διατρέχει τις μέρες .
Μικρό παιδί της θάλασσας ,
μικρό καπετανάκι,
πρώτο σου παιχνιδάκι,
κοχύλι αστραφτερό.
Ήμουν μικρός, πολύ μικρός όταν άκουσα την παρακάτω ιστορία απ' τον μπάρμπα - Κίμωνα και ακόμα δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν ήταν προϊόν μυθοπλασίας η περί συμβάντος πραγματικού. Ήταν όμως νομίζω ενδεικτική της οικτρής κατάστασης που επικρατούσε στην Ελληνική ύπαιθρο στα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου.
